Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy: w złożonej deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7) Spółka wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w wysokości 283.817 zł.
Spółka w rejestrze zakupów VAT zaewidencjonowała oraz rozliczyła w deklaracji VAT-7 fakturę na łączną wartość netto 1.250.000 zł oraz podatek naliczony w kwocie 275.000 zł, dokumentującą nabycie dwóch lokali położonych w O., przy ulicy P., a mianowicie :lokalu nr 1 za kwotę netto 425.000 zł i VAT w kwocie 93. 500 zł oraz lokalu nr 2 za kwotę netto 825 000 zł i VAT w kwocie 181.500 zł.
W oparciu o ustalenia poczynione w toku prowadzonego wobec Spółki postępowania podatkowego organ stwierdził, że czynność sprzedaży nieruchomości została dokonana jedynie dla pozoru i służyć miała wyłącznie wygenerowaniu zwrotu podatku VAT. Organ odmówił spółce prawa do odliczenia podatku naliczonego w kwocie 275.000 zł, wynikającego z tej faktury.
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 września 2016 r. (I FSK 2/15) uznał, że organy podatkowe w sposób dostateczny wykazały, że nabycie nieruchomości przez skarżącą nastąpiło w warunkach nadużycia prawa i posłużyło wyłącznie do sztucznego wygenerowania podatku naliczonego stanowiącego podstawę żądania zwrotu podatku VAT w kwocie 275.000 zł. Oceniając całokształt zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, Sąd doszedł do przekonania, że w celu osiągnięcia nienależnej korzyści podatkowej podmioty powiązane stworzyły zorganizowany łańcuch następujących po sobie dostaw nieruchomości, począwszy od sprzedaży nieruchomości przez p. A. S., aż do nabycia nieruchomości przez skarżącą. Nie budzi także zastrzeżeń Sądu stwierdzenie, że do osiągnięcia tego celu niezbędny był pośrednik w postaci powiązanej Spółki B, której zadaniem było wyremontowanie nieruchomości za pieniądze przekazane w formie pożyczek przez A. S., a następnie wyzbycie się majątku (najpierw nieruchomości - w związku z jej sprzedażą, następnie środków z rachunku bankowego - w związku ze zwrotem pożyczek). Niepodważalny jest fakt, że na dzień wydania skarżonej decyzji, Spółka B - zobowiązana do zapłaty podatku należnego od spornej transakcji - nie posiadała majątku ani środków do jego zapłaty. Jak bowiem wskazał Dyrektor Izby w odpowiedzi na skargę, z uzyskanej informacji Pierwszego Urzędu Skarbowego w O. wynikało, że zobowiązanie podatkowe Spółki B w podatku od towarów i usług nie zostało uregulowane, a wszczęte postępowanie egzekucyjne umorzono m.in. z uwagi na nieposiadanie przez Spółkę B żadnego majątku trwałego. Sąd przy tym w pełni akceptuje ocenę organu odwoławczego, że sytuacja ta była wynikiem zamierzonych działań podmiotów biorących udział w opisanych powyżej transakcjach, które z uwagi na powiązania osobowe i kapitałowe znały sytuację swego kontrahenta. Wprawdzie organ odwoławczy nie prowadził w tym kierunku postępowania dowodowego, jednakże w świetle uzyskanej informacji o stanie prowadzonego postępowania egzekucyjnego, potwierdzającej brak w Spółce B majątku i środków finansowych na uregulowanie zobowiązania, nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego w tym zakresie nie miało wpływu na wynik rozstrzygnięcia. Tym samym brak ten nie stanowił takiej wady, która obligowałaby Sąd, stosownie do treści art. 145 § 1 lit c) p.p.s.a., do uchylenia zaskarżonej decyzji.
Źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/80CCEDB852
Dołożyliśmy wszelkich starań, aby informacje w aktualnościach były zgodne ze źródłem ich pochodzenia. Jednocześnie nie bierzemy odpowiedzialności za ich prawidłowość, kompletność ani aktualność.
