Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 lutego 2018 r. (II FSK 3513/17) orzekł, że organy prawidłowo wywiodły, że umowy zawierane przez Spółkę były działaniem nieracjonalnym, ponieważ nie były adekwatne do rzeczywistych potrzeb skarżącej, a ich poniesienie nie było konieczne dla osiągnięcia lub zabezpieczenia przychodu.

Spółka zamiast zabezpieczać kurs, po jakim rozliczy przepływy ze swej podstawowej działalności używała tych instrumentów do spekulacji na kursie walutowym. W tej sytuacji za uzasadnione należy uznać stwierdzenie, że o kwalifikacji wydatku, jako kosztu decyduje przede wszystkim racjonalny zamiar podatnika. Racjonalność ta odnosi się do wiedzy na temat związków między przyczyną a skutkiem. Stopień dbałości w działaniu podatnika wiąże się zatem z należytym uzasadnieniem przewidywań, co do kształtowania się związku między przyczyną,tj. poniesionym kosztem a następstwem, w tym przypadku przychodem lub stratą.

Źródło: ttp://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/D9EF4FE1C8

Dołożyliśmy wszelkich starań, aby informacje przekazywane w naszym Newsletter były zgodne ze źródłem ich pochodzenia. Jednocześnie nie bierzemy odpowiedzialności za ich prawidłowość, kompletność ani aktualność.